Ég er farin að vera mjög löt við að blogga og hef því ekkert verð að gera það undanfarið. Allavega þá eru bara tveir dagar í að ég hitti lækninn sem útvegar lyfinu Tysabri og fer sá fundur vonand vel og allt gangi í minn hag. Ég verð að viðurkenna það að ég er búin að vera pínu hrædd um að ég fái þetta svo kallaða flog aftur enda er það alls ekki gaman að upplifa. En á maður ekki bara að vera jákvæður og horfa fram á við í staðin fyrir að vera að bíða eftir næsta kasti. Ég ætla ekki að gera það og ég skal vera ég sjálf aftur. Mér finnst ég ekki vera ég sjálf þegar ég er að fá þessi köst heldur finnst mér ég bara vera áhorfandi og ég er bara að horfa á mig vera að ganga í gegnum erfasta hjallann. Ms-ið er ekki raunverulegt finnst mér. Þegar ég var yngri þ.e. svona um það bil 10 eða 11 ára og sá kannski bekkjarsitkyni mín fótbrotin eða handleggsbrotin hvað mig langað að fá gifs líka og þurfa að nota hækjur. Ég held að lang flestir krakkar hugsi svona alla vega einu sinni yfir æfina en svo núna þegar ég þarf á svona hjálpatækjum að halda þá er þetta bara alls engin skemmtun.

En það getur samt verið pínu fyndið hvað hlutirnir rætast og svo fáránlegan hátt. En í dag er gleði dagur hjá íslenku þjóðinni. Við unnum málið í sambandi við Icesafe fyrir dómstól :) Áfram Ólafur Ragnar Grímsson sem er einn sá allra besti forseti sem íslenska þjóðin hefur átt ( finnst mér alla vega ).

Ég var svo " heppin " að skera mig um daginn og núna er ég að drepast í handleggnum. Það er ekki komin sýking í sárið en þetta er samt skrambi vont. En ég passa mig upp á að halda sárinu hreinu svo að það komi ekki sýking.

En nú verð ég að koma krökkunum mínum í að fara að læra svo að ég kveð ykkur með bros á vör ;)