Alveg fann ég þetta á mér. Já ég er komin í kast og núna er það enn eina ferðina v/ helmingurinn sem lætur ekki að stjórn. Ég er sannfærð um það að þeir sem eru rétt hentir lamast h/ megin og svo þeir sem eru örfhentir lamast v/ megin og já ég er örfhent. Ég er núna bundin í kaggan minn og þegar ég reyni að standa upp og labba fer líkaminn allur að nötra. Æji ég vona nú að þetta kast stoppi stutt við, að vera í hjólastól er ekki góð skemmtun má segja og þá sérstaklega ekki fyrir lélega hjólastóla ökumenn eins og mig. Ég er keyrandi á allt og það koma ljót för etir stólinn á allar hurðar og innrétingar sem fyrir eru. En þetta venst eða eins og ég heyrði í einhverju lagi "þetta er vont en það venst " ;)

Mér finnst bara verst þegar krakkarnir fara að keyra mig í stólmnum eða einhver annar, þá verð ég alveg drullu hrædd. Kettirnir mínir eru ekkert hrifnir af mér í stólnum og þegar ég ætla að reyna að klappa þeim hlaupa þeir eins og elding frá mér hehehe. Þeir eru svo miklar skræfur þessar elskur ;)
En svona er bara lífið hjá mér, stundum gengur allt alveg ljómandi vel og svo koma dagar eins og þessi sem ganga ekki eins vel og er það bara gangaur lífsins og ekki meigum við væla það!!!
Ég mun lagast aftur, það tekur bara smá tíma. Ég er orðin dofin í v/ fætinum og alveg máttlaus. Þegar ég reyni að labba þá næ ég með einhverri þrjósku að lyfta fætinum með mjöðminni eða eitthvað svoleiðis. Ég er að verða dáldið pró í þessu öllu saman enda búin að lenda ansi oft í þessu undnfarið. En ég er mjög heppin, ég get staðið upp aftur eftir smá tíma og ég er ekki alveg lömuð og alveg föst við stólinn.
Ég er alveg sannfærð um að ég á engil eða engla sem vaka yfir mér og hjálpa mér í gegnum hvert kast sem ég fæ. Ég er því heppin og ég dúxa í þessu fagi mínu ;)

En vonandi hafa allir góðan dag í allan dag því að ég ætla mér að gera það aðalega fyrir framan imbann samt ;)