Að fara í apótekið er mikil fyrirhöfn fyrir mig. Ég þurfti að fara í Lyfju Lágmúla í dag sunnudag til að ná í Íbúfen 600 mg og svefnlyf svo að ég nái einhverjum smá svefni á nóttunni. Nema hvað að ég læt afsgreiðslu konuna fá seðilinn og bíð í dágóðan tíma og svo er nr. mitt kallað upp. Nr. 21 og það var ég og svo er kallað rétt á eftir Ósk!!! Ég kem til konunnar og spyr hvort að ég væri nokkuð að ná í lyf fyrir dóttur mína sem mér þótti mjög skrítið þar sem að hún er úin að vera nokkuð góð í tæpt ár. Hún spyr hvort að hún heiti Ósk ......dóttir og ég svara því neitandi þar sem að hún heitir Helena Ósk. Þá verður hún voða skrítin og spyr mig hvaða lyf ég væri að ná í og ég segji henni það og þetta voru réttu lyfin. Hún spyr mig allskonar spurninga til að ath hvort að ég sé rétta manneskja til að fá lyfin og ég svaraði greinilega alveg rétt þar sem að ég fékk þau. Þetta tók mig rúman klukkutíma og ég fékk að skilja barnið eftir heima hjá vinkonu sinni sem betur fer af því að ég veit að hún hefði ekki meikað það að þurfa að hanga þarna í allann þennan tíma.

En alla vega þá fékk ég íbúfenið mitt og er búin að taka inn tvær töflur og er að byrja að ná að slaka aðeins á. Ég er orðin voða þreytt og skrítin í v/ fætinum, mér líður eins og einhver haldi í lærið á mér fast og reyni að koma í veg fyrir það að ég komist áfram. Ég ætla mér ekki að nota stólinn þó ég geri mér alveg grein fyrir því að hann er til að hvíla mig. En þjóskan í mér vinnur næstum alltaf svo að ég ætla að láta hana vinna núna líka. Það er smá séns að ég þurfi að fara að nota hækjuna en ég vona ekki.
En núna er það bara hvíld hjá mér á meðan ég er alein heima.